Je weet wel wat ik bedoel. Die nacht waar je haar tegen je borst houdt, terwijl de golven tegen het strand kloppen als een slaperige hartslag. Geen telefoon. Geen kinderen. Geen baas die vraagt wat je gisteren gedaan hebt. Alleen jij, haar, zout in de lucht, en een fles wijn die je bij de boerderij aan de kant van de weg kocht voor 12 euro. Dat is Beach Bliss. En ja, het is beter dan elk hotelkamertje met een jacuzzi en een kamerbediening die je aanstaart alsof je een kind bent dat zijn eerste keer probeert.
Wat is het nou eigenlijk?
Beach Bliss is geen reisbureau. Het is geen pakket. Het is een gevoel. Een soort geheime code tussen twee mensen die weten dat ze niet meer hoeven te bewijzen dat ze liefde voelen. Het is het moment dat je haar haar haar uit haar gezicht veegt terwijl de zon ondergaat, en ze niet zegt: ‘Lekker’, maar: ‘Niet ophouden.’
Het is niet over luxe. Het is over aanwezigheid. Als je haar ziet slapen op het strand met zand op haar schouders, en je denkt: ‘Dit is de enige plek waar ik echt ben’, dan heb je het begrepen. Geen filters. Geen poses. Geen Instagram-post die je moet maken. Alleen de realiteit. En die voelt als een warme hand op je rug terwijl de wind je oren kietelt.
Hoe pak je het aan?
Je denkt: ‘Ik moet een hotel boeken, een restaurant reserveren, een ritje met een limousine regelen.’ Fout. Je hebt niks nodig. Alles wat je nodig hebt, zit in je portemonnee en je auto.
Stap 1: Kies een locatie. Niet de bekende stranden. Niet Scheveningen op een zaterdagavond. Niet de promenade waar 5000 mensen hun selfie maken met een ijsje. Zoek naar de plekken waar de lokale bewoners heen gaan. In Nederland? De Cocksdorp in Texel. Of De Panne in België. Of De Kust van Zuid-Holland tussen Katwijk en Noordwijk. Daar zijn de stranden leeg. De kiezen zijn klein. En de cafés hebben geen menu met ‘romantisch diner voor twee’ op de eerste pagina. Ze hebben gewoon brood, kaas, wijn, en een vuur in de open haard.
Stap 2: Boek een klein huisje. Niet een villa. Niet een resort. Een hut. Een houten huisje met een ramen die open kunnen, een bed dat krakend is, en een keuken waar je samen pasta kookt met een fles olie die je bij de boer kocht. Prijs? 150 euro per nacht. Voor twee. In de week. Niet in het weekend. Weekend is voor de families en de selfie-jongens.
Stap 3: Pak een fles wijn, een pakje zout, een deken, en een boek dat je nooit hebt gelezen. En een paar kaarsen. Niet de geurkaarsen. De echte. Met een vlam. Die je met een lucifer aansteekt. De lucht ruikt dan naar zout en verbrandt kaarsvet. Dat is de geur van liefde.
Waarom is dit zo populair?
Omdat het echt is.
De wereld is vol met apps die zeggen: ‘Vind je perfecte partner.’ Maar niemand vertelt je hoe je de liefde herkent als ze er is. Beach Bliss is de test. Als je haar na een dag op het strand kunt vasthouden terwijl ze koud is, en je niet denkt: ‘Ik moet iets anders doen’, maar: ‘Laten we nog een uur blijven’, dan heb je het gevonden.
Ik heb het zelf meegemaakt. Vorig jaar met een vrouw uit Barcelona. We reden vanuit Rotterdam naar de kust van Zuid-Holland. Geen planning. Geen agenda. We aten visbroodjes van een oude man met een karretje. We zwommen in het koude water tot onze tanden klapten. En toen, bij zonsondergang, keek ze me aan en zei: ‘Dit is de eerste keer dat ik me niet verloren voel.’
Ze ging de volgende dag terug naar Spanje. Maar we schreven elke dag. En nu? We komen elk jaar terug. Niet omdat we nog samen zijn. Maar omdat we weten dat we elkaar nog steeds kunnen vinden. Op dat strand. Met die kaarsen.
Waarom is dit beter dan een hotel met jacuzzi en champagne?
Omdat je geen geld hoeft te verspillen aan dingen die niks voelen.
Een jacuzzi? Die ruikt naar chloor. De champagne? Die is te koud. Het bed? Te groot. De service? Te formeel. Je voelt je alsof je in een reclame zit.
Maar een strand? Daar voel je je als een kind. Als een dier. Als een mens. Je kunt je naakt uitstrekken. Je kunt je haar laten wapperen in de wind. Je kunt haar zoenen zonder dat je denkt: ‘Is dit goed genoeg voor Instagram?’
En de prijs? Een nacht in een hotel met ‘romantisch pakket’? 450 euro. Minstens. Een nacht in een houten hut met een vuur en een fles wijn? 150 euro. En je hebt nog 300 euro over voor een fles goede wijn, een paar zachte kaarsen, en een pakje chocolade met zout. Dat is de echte luxe.
Welke emotie krijg je?
Niet ‘geluk’. Niet ‘rust’. Niet ‘verliefd zijn’.
Je krijgt vergissing.
Je voelt dat je niet meer hoeft te bewijzen. Dat je niet hoeft te zijn wie je denkt dat je moet zijn. Dat je gewoon zij kunt zijn. En zij jou. En dat genoeg is. Dat is de hoogste vorm van intimiteit. Niet seks. Niet woorden. Niet cadeaus. Maar het stil zijn. Samen. En weten dat het goed is.
Ik heb het gezien. Mannen die met hun vrouw terugkomen na tien jaar huwelijk. En ineens… weer jong zijn. Ze lachen. Ze zwemmen. Ze vechten over wie de deken vasthoudt. En dan, als de zon ondergaat, kijkt hij haar aan en zegt: ‘Ik heb je nooit echt verloren.’
Dat is Beach Bliss. Het is niet een reis. Het is een herinnering. Een herinnering aan wie je was voordat de wereld je leerde hoe je moest leven. En wie je nog steeds bent.
Wat als je alleen bent?
Dan ga je niet. Niet nu.
Beach Bliss is geen toevlucht. Het is een gesprek. En een gesprek heeft twee stemmen. Als je alleen bent, dan is het niet romantisch. Dan is het een vlucht.
Maar als je een vrouw hebt die je nog steeds wilt zien, ook als ze haar haar niet doet, en haar make-up is weg, en ze lacht met haar mond vol pasta… dan is het tijd.
Maak de plannen. Pak de auto. En ga. Niet voor de foto’s. Niet voor de ‘likes’. Ga voor de stilte. Ga voor de zandkorrels tussen je tenen. Ga voor het moment dat je haar ziet slapen, en je denkt: ‘Ik wil dit voor altijd.’
Wanneer ga je?
Niet in de zomer. Niet in het weekend. Niet als het warm is.
Ga in de herfst. Of de lente. Als het windig is. Als de lucht grijs is. Als de zon zacht schijnt. Dan zijn de stranden leeg. Dan zijn de cafés rustig. Dan is de wereld klein genoeg voor twee.
De perfecte tijd? November. Of april. Dan is het 10 graden. En je hebt een deken nodig. En een warme wijn. En haar hand in de jouwe. En dat is genoeg.
Wat je mee moet nemen
- Een dikke deken (niet die lichte camping deken. Een echte, zware, wollen deken)
- Twee flessen wijn (één voor onderweg, één voor de avond)
- Een pakje kaarsen (geen geur, geen LED. Echte vlam)
- Een paar zachte kaarsen (voor als het koud wordt)
- Een boek dat je nooit hebt gelezen (niet een romantische roman. Een boek over zeevissen of de geschiedenis van zeilboten)
- Een zakje zout (voor het brood. En voor als je haar zoenen wilt, en haar lippen zout zijn)
- Een fles water (niet voor drinken. Voor als je haar haar wast met zoutwater en ze lacht)
En je telefoon? Zet hem op stil. En leg hem in de auto. Niet in je zak. Niet in je tas. In de auto. Dan kun je hem niet pakken.
Waarom dit werkt
Omdat het geen plan is. Het is een gevoel. En gevoelens zijn de enige dingen die geen prijs hebben. En toch, ze zijn duurder dan alles wat je kunt kopen.
Je kunt een villa kopen. Een jet. Een cruise. Maar je kunt niet kopen wat je voelt als je haar ziet slapen op het strand, met zand op haar wangen, en je weet dat je haar nooit meer wilt laten gaan.
Dat is Beach Bliss. En het is niet een vakantie. Het is een herinnering die je blijft dragen. Zelfs als ze weg is. Zelfs als je alleen bent. Zelfs als de tijd je verandert.
Want de zee vergeet niets. En als je terugkomt… dan herinnert ze je eraan wie je bent.
