Je swipt als een gek. Elke avond. Tien minuten. Vijftig swipes. En dan? Niks. Geen match. Geen bericht. Geen date. Je denkt: Ik ben toch niet zo slecht. Maar de waarheid? Je profiel is een saaie, vergeten kamer met een kapotte lamp en een matras op de vloer. En daar wil niemand naar binnen.
Wat is het eigenlijk?
Datingapps zijn geen liefdesbureaus. Ze zijn een marktplek voor seksuele aantrekkingskracht, met een beetje romantiek als decoratie. Je bent geen klant. Je bent een product. En je profiel? Dat is je verpakking. Als je verpakking eruitziet als een verlopen yoghurt, dan gaat niemand je kopen-niet als je een 1000 euro Rolex in je hand houdt.
Hoeveel mensen swipen per dag? In Nederland? Ongeveer 1,2 miljoen. Van die 1,2 miljoen? Slechts 12% krijgt een match die daadwerkelijk uitmondt in een date. De rest? Ze swipen, ze scrolen, ze vergeten. En jij? Je bent één van die 88% die niets krijgt. Waarom?
Hoe krijg je het?
Je wilt een match? Dan moet je niet swipen. Je moet sturen. Als je een kip in de supermarkt koopt, kijk je dan naar de verpakking of naar het vlees? Exact. Hetzelfde geldt voor datingapps. De foto’s zijn de verpakking. De bio is het ingrediëntenlijstje. En de eerste bericht? Dat is de prijskaartje.
Foto 1: Je gezicht. Geen filter. Geen zonnebril. Geen hond. Geen vriendin die je foto maakt. Je moet zien. Niet zoals je bent. Maar zoals je werkt. Ik heb een vriend die elke foto met een filter deed. 120 matches in een week. Geen enkel bericht. Toen hij een foto met een koffiemok en een glimlach in de ochtendzon zette? 300 matches. 12 dates. Twee seks. En een vrouw die hem vroeg: “Ben je altijd zo rustig?” Ja. En dat was het punt.
Foto 2: Je in actie. Niet op een bank. Niet met een skateboard. Niet met een fles bier. Maar: je aan het koken. Je op een markt. Je met een boek in een café. Je met een kind dat je op je rug draagt. Laat zien wat je doet, niet wat je hebt. Ik heb een vrouw op Tinder die foto’s had van haar op een kustpad in Bali. Ik swipte. Ze stuurde: “Ik ben hier voor een maand. Kom je mee?” Ik vloog. Twee weken later: ik had een nieuwe vrouw. En een nieuwe manier om te leven.
Foto 3: Je met een vriend. Niet met een groep. Niet met een feest. Één vriend. En jij lacht. Niet gefotografeerd. Niet gesteld. Gewoon: jij. Menselijk. Dat is het verschil tussen een profiel en een persoon.
En de bio? Stop met: “Liefde voor reizen, koffie en het leven.” Wie zegt dat? Een AI. En AI’s hebben geen dates. Jij wel. Schrijf iets dat werkt. “Ik kook pasta met een vork. En ik drink koffie uit de fles als ik te lui ben om een kopje te nemen.” Dat is een opening. Dat is een grap. Dat is een uitnodiging.
En het eerste bericht? Geen “Hoi.” Geen “Hoe is het?” Geen “Je ziet er leuk uit.” Dat is een doodlopende straat. Je moet een vraag stellen die moet worden beantwoord. “Als je een film zou maken over je leven, wat zou de titel zijn?” Of: “Wat is het laatste wat je hebt gedaan waar je nog steeds trots op bent?” Of: “Wat is het meest ongepaste moment dat je ooit hebt meegemaakt op een date?”
Je denkt: “Dat is te moeilijk.” Nee. Het is makkelijker dan je denkt. Want de meeste mannen sturen: “Hoi.” En jij? Jij stuurt iets dat opvalt. En dan? Dan swipen ze terug. En dan? Dan word je niet genegeerd. Dan word je gezien.
Waarom is het zo populair?
Omdat het makkelijk is. En omdat het pijn doet. Je kunt een vrouw swipen zonder haar ogen te zien. Je kunt haar bericht lezen zonder haar stem te horen. Je kunt haar ontmoeten zonder je zenuwen te laten zien. Het is veilig. Tot je het niet meer bent.
De meeste mannen denken: “Ik moet perfect zijn.” Nee. Je moet menselijk zijn. Ik heb een vrouw ontmoet op Hinge. Ze schreef: “Ik heb een hond. En ik huil als ik een hond zie die wordt geslagen op YouTube.” Ik swipte. Ik stuurde: “Ik heb een hond. En ik huil als ik een hond zie die wordt geslagen op YouTube.” Ze antwoordde: “Weet je wat? Ik heb een date met je.”
Ze was 38. Ze had een kind. Ze werkte als lerares. Ze had geen perfecte buik. Ze had geen bikinifoto’s. Ze had een hart. En dat is wat ze wilde. Niet een man met een auto. Niet een man met een baan. Een man die haar zag.
Waarom is het beter dan oud-school dating?
Je denkt: “Op een feest kun je haar lachen horen.” Ja. Maar hoeveel feesten ga je per maand? Tien? Vijftien? En hoeveel vrouwen zijn er? Tien? Vijftien? En hoeveel van hen zijn interessant? Drie? Vier?
Op een app? Je swipt op 100 per dag. Je ziet 50 vrouwen die je aanspreken. Je stuurde 5 berichten. En 3 antwoorden. En 1 date. Dat is een efficiëntie van 2%. En dat is beter dan 0,5% op een feest.
En de tijd? Op een feest: 2 uur. Op een app: 10 minuten. En je ziet 100 keer meer vrouwen. Dat is geen vergelijking. Dat is een oorlog. En jij? Jij bent de soldaat die het wapen niet weet te gebruiken.
Welke emotie krijg je?
Niet liefde. Niet romantiek. Niet het gevoel dat je “bestemd” bent.
Je krijgt bevestiging. Je krijgt het gevoel: “Ik ben niet alleen.” Je krijgt het gevoel: “Ik ben zichtbaar.” En dat? Dat is de echte high. Niet de seks. Niet de date. Niet de kus. Het gevoel dat je waard bent.
Ik heb een vrouw ontmoet op Bumble. We hadden een date in een café in Rotterdam. Ze zei: “Ik heb je profiel 3 keer bekeken voordat ik swipte.” Ik vroeg: “Waarom?” Ze zei: “Omdat je niet probeerde te imponeren. Je was gewoon… jezelf.”
En dat? Dat is het geheim. Niet het beste lichaam. Niet de beste auto. Niet de beste bio. Maar: jezelf. Zonder masker. Zonder vermomming. Zonder angst.
Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft niet cool te zijn. Je hoeft niet rijk te zijn. Je hoeft alleen aanwezig te zijn. En als je dat doet? Dan swipen ze terug. Dan sturen ze. Dan komen ze. En dan? Dan word je niet vergeten.
Hoeveel tijd kost het?
20 minuten per dag. Niet meer. Niet minder. Niet op maandag. Niet op vrijdag. Elke dag. 20 minuten. Drie foto’s. Een bio. Vier berichten. Twee swipes. Dat is alles. En als je dat doet? Dan verandert je leven. Niet in een week. Niet in een maand. Maar in drie maanden. Dan begin je te matchen. Dan begin je te date. Dan begin je te leven.
En als je het niet doet? Dan blijf je swipen. En blijf je leeg. En blijf je alleen.
