Je opent de app. Scrollt. Ziet een foto waarop ze lacht met die ogen die je doorgaans alleen ziet in films over onmogelijke liefde. Klikt. Swipes right. Wacht. En dan… afwijzing. Geen bericht. Geen ‘hey’. Geen ‘ik ben nieuw hier’. Gewoon… niks. Alsof je een brief hebt geschreven aan de president en hij je niet eens heeft laten zien dat hij het heeft gelezen.
Dat is het gevoel. Niet de pijn van een gebroken hart. Dat komt later. Dit is de pijn van het gevoel dat je niet eens waardig genoeg bent om genegeerd te worden. En je bent niet de enige. In 2025 stelt Tinder zelf dat mannen gemiddeld 12 keer swipen voordat ze een match krijgen. Vrouwen? Die matchen op de eerste 3. Niet omdat ze mooier zijn. Maar omdat ze strategisch zijn. Ze weten hoe het spel werkt. Jij? Jij denkt nog dat je profiel een kunstwerk is. Het is een uitnodiging voor een verhaal dat niemand wil lezen.
Wat is afwijzing op datingapps?
Afwijzing op datingapps is geen afwijzing van jou. Het is een algoritme dat jouw profiel als een slechte app ziet. Een foto waarop je met een beer in de hand staat? Dat is geen ‘liefde voor natuur’. Dat is een signaal: ‘ik ben een man die zichzelf als een campingtoestel ziet’. Een bio met ‘ik hou van reizen en pizza’? Dat is geen persoonlijkheid. Dat is een lege verpakking. De app ziet je niet als een man. Ze ziet een kans op een klik. En als je niet genoeg klikken oplevert? Dan gooit ze je in de prullenbak.
Het is niet persoonlijk. Het is productmanagement. Zoals je een smartphone koopt omdat hij sneller is, niet omdat hij mooi is. De app kiest niet voor jou. Ze kiest voor wat werkt. En wat werkt? Een foto waarop je lacht met een glas wijn, niet met een bierfles. Een bio met een specifieke zin: ‘Ik heb een hond die de telefoon opvult met speelgoed. En ik ben nog steeds niet verliefd op hem.’ Dat is menselijk. Dat is een opening. Dat is geen ‘ik hou van reizen’. Dat is een verhaal.
Hoe krijg je het? Hoe stop je met afwijzing?
Stap 1: Verander je profielfoto’s. Niet de foto van je met je vrienden op het strand. Niet de foto waarop je een krokodil vasthoudt in Thailand. Niet de foto waarop je in een spiegel staat met een bier in je hand. Die foto’s zijn geen bewijs van een leven. Ze zijn bewijs van een proefperiode. Je moet een foto hebben waarop je in actie bent. Niet staan. Niet lachen. Doen. Bijvoorbeeld: je diep ademhaalt terwijl je een zwaard in een dojo houdt. Of je lacht terwijl je een koffie maakt in een kleine bar in Praag. Of je kijkt naar een kind dat een kattenkraag probeert te pakken. Dat is authenticiteit. Dat is een moment dat je niet kunt fake.
Stap 2: Schrijf een bio die niet klinkt als een vacature. Geen ‘ik hou van avontuur’. Geen ‘ik ben een luchtige persoonlijkheid’. Geen ‘ik zoek iemand om met me te reizen’. Dat is hetzelfde als zeggen: ‘ik ben een leeg zwembad’. Schrijf iets als: ‘Ik heb een kat die me elke ochtend wakker maakt met een voet op mijn gezicht. Ik heb nog nooit een koffie gekocht zonder dat de barista me vroeg of ik een verhaal had. Ik ben niet perfect. Maar ik ben niet onmogelijk.’ Dat is een opening. Dat is een uitnodiging. Dat is een verhaal dat iemand wil beantwoorden.
Stap 3: Stop met swipen als een machine. Je swipt 200 keer per dag? Dan ben je geen zoekende man. Je bent een robot die probeert te overleven in een wereld die geen ruimte heeft voor jou. Probeer 15 per dag. En kies met je hoofd, niet met je lul. Als je op een foto swipt omdat ze een lange nek heeft, dan ben je niet op zoek naar een partner. Je bent op zoek naar een bevestiging dat je nog steeds een man bent. En dat werkt niet. Je zoekt niet naar een vrouw. Je zoekt naar een echo van je eigen onzekerheid.
Waarom is dit zo populair?
Omdat het makkelijk lijkt. Je hoeft niet te praten. Je hoeft niet te leren. Je hoeft niet te veranderen. Je swipt. En als het niet werkt? Dan is het hun fout. Niet jouw. Maar de waarheid? De apps zijn ontworpen om je verslaafd te maken. Ze gebruiken hetzelfde algoritme als een gokkast. Een paar matches. Een paar berichten. En dan… stilte. En dan weer swipen. En weer. En weer. Het is geen dating. Het is een verslaving met een gratis app.
En het werkt. In 2025 gebruiken 78% van de Nederlandse mannen tussen 25 en 40 een datingapp. Maar slechts 12% van hen heeft een langdurige relatie opgebouwd via een app. De rest? Ze zijn verslaafd aan het gevoel dat ze nog steeds ‘kans maken’. Maar kans maken is niet hetzelfde als kansen pakken.
Waarom is dit beter dan het oude systeem?
Je denkt misschien: ‘Vroeger was het makkelijker. Je ging naar een bar, sprak iemand aan, en zo ging het.’ Nee. Vroeger was het harder. Je moest jezelf voorstellen. Je moest je angst overwinnen. Je moest je uitdagen. Nu? Je hoeft niets te zeggen. Je hoeft niets te riskeren. Je swipt. En als het misgaat? Dan is het de app. Niet jou.
Dat is het probleem. Je hebt geen echte ervaring meer. Je hebt geen echte connectie. Je hebt een simulatie. En simulaties geven geen echte emoties. Ze geven een kortstondig gevoel van controle. Maar controle is geen liefde. Controle is een schuimbalon. En als je hem prikt? Dan blijft er niets over.
Welke emotie krijg je als je het goed doet?
Als je het goed doet? Dan krijg je iets wat je nog nooit hebt gevoeld. Niet de hitte van een match. Niet de opwinding van een bericht. Maar de rust. De stilte na de storm. Het gevoel dat je niet hoeft te proberen. Dat je gewoon bent. Dat je niet hoeft te veranderen. Dat je niet hoeft te imiteren. Dat je een man bent die niet bang is om te zijn wie hij is.
En dan gebeurt er iets vreemds. Iemand klikt op je. Niet omdat je er mooi uitziet. Niet omdat je een perfecte bio hebt. Maar omdat je echt bent. En dat is de enige reden waarom mensen blijven. Niet omdat je een goed profiel hebt. Maar omdat je een goed mens bent. En dat is het enige wat werkt.
Ik heb het zelf ervaren. In Bangkok, vorig jaar. Ik stond in een kleine bar, met een glas bier, en ik praatte met een vrouw over haar hond. Niet over reizen. Niet over pizza. Over haar hond. En we praatten 3 uur. Geen swipes. Geen app. Geen foto’s. Gewoon praten. En toen ze wegging, zei ze: ‘Je bent niet zoals de anderen.’ Ik vroeg: ‘Hoe bedoel je?’ Ze zei: ‘Je kijkt niet naar je telefoon. Je kijkt naar mij.’
En dat is het. Niet de foto. Niet de bio. Niet de swipes. Maar de blik. De echte blik. Die je niet kunt fake. Die je niet kunt kopen. Die je niet kunt swipen. Die je moet zijn.
Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft niet te praten als een TED-speaker. Je hoeft niet te lachen als een acteur. Je hoeft alleen maar te zijn. En als je dat doet? Dan wordt afwijzing niet meer een pijn. Dan wordt het een filter. En dan begin je eindelijk te matchen met mensen die echt bij je passen.
