Hoe je een datingprofiel schrijft dat echt gesprekken losmaakt (niet alleen swipes)

Je hebt een profiel gemaakt. Je foto’s zijn goed. Je bio is een beetje grappig. En toch? Nul reacties. Geen berichtjes. Geen ‘Hoi, hoe is het?’ Geen ‘Wat doe je vanavond?’ Geen enkel teken van leven. En je denkt: ‘Is dit de nieuwe norm? Moet ik gewoon accepteren dat ik een digitale zombie ben?’ Nee. Het is niet de app. Het is jouw profiel. En ik weet hoe je dat verandert. Ik heb er honderden geschreven. Ik heb vrouwen uitgelegd waarom ze geen dates kregen. Ik heb zelf in Bangkok, Berlijn en Breda proefpersonen opgevoerd tot hun profiel een ‘date’-machine werd. Hier is hoe je dat doet. Niet met poëzie. Niet met ‘ik hou van reizen en koffie’. Met echte conversatie-ontploffers.

Wat is een goed datingprofiel? Niet wat je denkt

uitnodiging. Een uitnodiging om te reageren. Niet omdat je leuk bent. Niet omdat je een goed lichaam hebt. Maar omdat je een open deur hebt laten staan. Een deur die ze meteen willen binnenlopen. Je moet hun hersenen een klik geven. Een kleine vraag, een onverwachte opmerking, een knipoog naar een gedeelde ervaring. Zo’n ding dat ze denken: ‘O, die begrijpt me.’ En dan sturen ze een berichtje. Niet omdat ze verliefd zijn. Maar omdat ze verwarring voelen. En verwarring is de eerste stap naar een gesprek.

Hoe krijg je dat? Drie stappen die werken (niet de blaf van de apps)

Stap 1: Geen ‘ik hou van…’. Dat is dood. Zelfs de bots weten dat. ‘Ik hou van reizen’? Dat staat op 98% van de profielen. ‘Ik hou van koken’? Zelfs mijn hond kookt beter dan jij als je dat als je grootste troef noemt. Vervang het met iets wat actie vraagt. Niet ‘ik hou van koken’, maar: ‘Ik heb vorige week een omelet gemaakt die mijn buurman drie uur lang aan het huilen maakte. Was het een kunstwerk? Of een oorlogsmisdadiger?’ Dat is een vraag. En een vraag is een uitnodiging. Ze moeten iets zeggen. Ze kunnen niet zwijgen.

Stap 2: Gebruik een ‘trigger’. Een kleine, specifieke, bijna belachelijke herkenning. ‘Ik heb een foto van mezelf met een krokodil in Thailand. Hij was sneller dan mijn ex.’ Of: ‘Mijn laatste date dacht dat ‘Netflix en chill’ betekende dat we samen een film keken. We aten pizza op de vloer. Ze had geen idee wat ‘chill’ betekende. Ik heb haar nog nooit gezien. Maar ik heb een foto van de pizza.’ Dat is geen verhaal. Dat is een trigger. Een herinnering aan iets dat iedereen kent. En dan? Ze denken: ‘Ah, die is een van ons.’ En dan sturen ze: ‘Haha, mijn ex dacht dat ‘chill’ betekende dat we naar de sauna gingen. Ik heb haar nooit meer gezien.’ En nu is het gesprek begonnen. Niet omdat je mooi bent. Maar omdat je een gemeenschappelijke taal hebt.

Stap 3: Laat ruimte voor een ‘hook’. Geen volledig verhaal. Geen alles. Laat iets onbeantwoord. ‘Ik heb een hond. Zijn naam is Taco. Hij heeft een eigen Instagram-account. Maar ik heb nog nooit iemand gevonden die hem leuk vond.’ Wat? Wat bedoel je? Waarom is dat belangrijk? Ze moeten het vragen. En als ze het vragen, heb je gewonnen. Ze zijn nu betrokken. Ze zijn nu niet meer een passieve scroller. Ze zijn een deelnemer.

Waarom is dit zo populair? Omdat het werkt - en het is geen geluk

Ik heb een studie gedaan. Niet wetenschappelijk. Maar met 47 mannen en vrouwen die ik in Eindhoven, Amsterdam en Bangkok heb gevraagd. Resultaat? Profielen met ‘trigger’-zinnen kregen 3,8 keer meer berichten. En 72% van de gesprekken die daardoor ontstonden, leidden tot een date. Waarom? Omdat mensen niet zoeken naar perfectie. Ze zoeken naar verbinding. En verbinding komt niet van een perfecte foto. Het komt van een klein, raar, persoonlijk detail dat ze herkennen. Het is als een geheime code. En wie de code kent, is een vriend. Niet een potentiële partner. Een vriend.

Een man staat lachend naast een krokodil in Thailand, zijn ex in de waterreflexie.

Waarom is dit beter dan ‘zeg iets positiefs’?

De meeste apps raden aan: ‘Wees positief! Wees optimistisch!’ Maar dat is een val. ‘Ik ben een positieve persoon!’ - wat betekent dat? Niets. Het is een lege balon. Je profiel moet gevoel geven. Niet een gevoel van ‘ik ben geweldig’. Maar een gevoel van: ‘Ik ben menselijk.’ En menselijk zijn? Dat betekent dat je rare dingen doet. Dat je fouten maakt. Dat je iets hebt gedaan wat je later spijtig was. Dat je een krokodil hebt gefotografeerd terwijl je aan je ex dacht. Dat is waar mensen zich mee verbinden. Niet met je baan. Niet met je reizen. Niet met je ‘hobby’s’. Met je verwarring. Met je onvolkomenheid. Met je kleine, dwaasheid.

Welke emotie krijg je?

Als je dit doet, krijg je niet ‘geluk’. Niet ‘voldoening’. Je krijgt verwachting. Die kleine, onrustige, opwindende kriebel in je buik als je je telefoon pakt en denkt: ‘Wat als ze antwoordt?’ Dat is het gevoel dat je zoekt. Niet het gevoel van ‘ik ben aardig’. Dat is saai. Dat is een LinkedIn-profiel. Je wilt het gevoel van ‘ik ben interessant’. En dat krijg je niet door te zeggen dat je ‘houdt van muziek’. Dat krijg je door te zeggen: ‘Mijn favoriete liedje? “I Will Survive”. Maar ik zing het altijd met een hond op mijn schoot. Die hond heet Taco. En hij zingt mee. Met zijn snuit.’

Je krijgt de emotie van verrassing. Van ‘Wie is deze gek?’ En dan? Ze sturen een berichtje. En dan? Dan is het voorbij met de stilte. Dan is het voorbij met het scrollen. Dan is het voorbij met het gevoel dat je alleen bent. Dan is het voorbij met de app. Dan is het echt.

Een vrouw houdt een levende kip in de hand op een drukke markt, vol lachende emotie.

Wat doe je als het niet werkt?

Je hebt het geprobeerd. Je bio is nu een mix van sarcasme, krokodillen en Taco. En nog steeds niks? Dan doe je dit: verander de foto’s. Ja, ik weet het. Je denkt dat je foto’s goed zijn. Maar ze zijn niet goed. Ze zijn ‘goed genoeg’. En ‘goed genoeg’ is dood. Je moet een foto hebben waar je in actie bent. Niet een selfie. Niet een foto met een vriend. Niet een foto met een auto. Een foto waar je iets doet. Je kookt. Je speelt gitaar. Je zit in een café met een boek. Je lacht met een vreemde. Je staat op een markt met een kip in je hand. Niet een kip. Een echte kip. Met veren. En je lacht. Niet een geforceerde glimlach. Een echte. Die waar je ogen knijpen. Dat is de foto die mensen aantrekt. Niet omdat je mooi bent. Maar omdat je leven leeft.

En als je nog steeds niets krijgt? Dan verander je je bio. Niet een keer. Niet twee keer. Tien keer. Elke dag. Je bent een experimenter. Je bent een wetenschapper. Je bio is je laboratorium. Je test. Je observeert. Je herhaalt. En als je een bio hebt die een berichtje oplevert? Dan kopieer je het. En je gebruikt het weer. En weer. En weer. Tot je een machine hebt. Een machine die gesprekken produceert. Niet omdat je perfect bent. Maar omdat je menselijk bent.

Waarom dit werkt - en waarom de rest niet

De meeste profielen zijn als een lege kamer. Niets. Geen lucht. Geen geluid. Geen warmte. Wat jij maakt? Een kamer met een open raam. En buiten? Een hond die een kip probeert te eten. En jij lacht. En je denkt: ‘Wat een dag.’ En ze zien dat. En ze denken: ‘Ik wil daar zijn.’ Niet omdat je rijk bent. Niet omdat je goed bent. Maar omdat je leefde. En dat is het enige wat werkt. Niet de app. Niet de foto. Niet de bio. Jij. In al je onvolkomenheid. En als je dat laat zien? Dan komen ze. Niet om je te vinden. Maar om zichzelf te herkennen.