Je zit op de bank, kijkt naar je telefoon, en denkt: ‘Is dit nou echt mijn leven? Ik betaal 40 euro per maand om te swipen op een app waar iedereen een filter heeft ingesteld op ‘geen zwaar drinken’ en ‘houdt van honden’… terwijl ik een man ben die op een nachtje uit met een vrouw die echt lacht, niet die ‘heb je een goed gevoel?’-vraag stelt.’
Dating sites? Ja, ze werken. Maar niet zoals je denkt. Ze werken niet omdat ze je ‘de ware’ brengen. Ze werken omdat ze je realiteit geven. En die realiteit? Die zit vol met vrouwen die net zo verward zijn als jij. En dat is de sleutel.
Het is geen liefde, het is een markt
Denk niet dat je op Tinder een partner zoekt. Je zoekt een beleving. Een avond waarop je niet alleen bent. Een gesprek waarin je niet hoeft te improviseren over je ‘passies’. Je zoekt een vrouw die niet meteen vraagt: ‘Wat doe je eigenlijk?’ maar die zegt: ‘Laat me je zien waar je zit.’
De meeste dating apps zijn geen romantische avonturen. Ze zijn een digitale marktplaats. Zoals een tweedehands markt, maar dan met borsten en make-up. Je ziet een profiel: ‘30, lacht veel, houdt van reizen’. En je swipt. Waarom? Niet omdat je haar wilt. Maar omdat je wilt voelen dat je nog leefbaar bent. Dat je niet alleen bent in een wereld die je als man als een verloren zoon behandelt.
Ik heb 127 dates gehad. Ja, echt. In drie jaar. Niet omdat ik een playboy ben. Maar omdat ik de systeemfouten van deze apps begreep. En ik ben geen freak. Ik ben een man die gewoon wilde weten: waarom werkt dit soms?
Hoe pak je het aan? Niet zoals je denkt
De meeste mannen doen het fout. Ze schrijven: ‘Houd van reizen, lachen, en gezond leven.’
Wat een onzin. Dat is een vacature voor een assistente. Niet een datingprofiel.
Je moet een verhaal vertellen. Niet een CV. Ik had een profiel waarop stond: ‘Ik heb een vrouw ontmoet in een bar in Bangkok die me vroeg of ik een zwaard kon dragen. Ik zei ja. Ze lachte. We gingen naar haar flat. Ze had een kat. En een zwaard. Ik heb haar nooit meer gezien. Maar ik heb nooit meer een datingapp geopend zonder te denken: wat is mijn verhaal?’
Je profiel moet een uitdaging zijn. Niet een verzoek. Zeg: ‘Ik heb een koffie met een vrouw gedeeld die me vertelde dat ze een ex had die haar in een lift probeerde te vermoorden. Ik heb haar niet gered. Maar ik heb haar geloofd.’
Wat gebeurt er dan? Ze reageren. Niet omdat je er mooi uitziet. Maar omdat je menselijk bent. En dat is de enige trigger die werkt.
Waarom zijn ze zo populair? Omdat je geen moeite hoeft te doen
Je denkt: ‘Waarom gaan mensen niet naar een bar?’
Because bars zijn moeilijk. Je moet je kleren aandoen. Je moet lachen. Je moet oogcontact maken. En als je verkeerd gaat? Dan zie je die vrouw de volgende week weer. En dan weet je: ze weet dat je een knul bent.
Op een datingapp? Je kunt jezelf verbergen. Je kunt wachten tot je ‘goed genoeg’ bent. Je kunt 20 profielen bekijken voordat je iets stuurt. Je kunt een foto kiezen waarop je eruitziet als een acteur uit een Netflix-serie. En als het misgaat? Dan swip je naar de volgende. Geen schaamte. Geen confrontatie. Alleen een knop.
En dat is precies wat mannen willen. Niet liefde. Niet trouwen. Niet kinderen. Maar een vlucht. Een manier om te voelen dat je nog iets kunt uitproberen. Zonder risico.
Waarom is het beter dan een bar?
Laat me je iets vertellen. Ik heb een vrouw ontmoet op Bumble die me vertelde dat ze 18 maanden lang alleen in een appartement in Berlijn had gewoond. Ze had geen vrienden. Geen familie. Alleen een hond en een laptop. Ze schreef: ‘Ik ben geen ‘vrouw die alles heeft’. Ik ben de vrouw die het overleeft.’
Ik heb haar ontmoet. We gingen naar een café. Ze dronk thee. Ik dronk bier. We praatten 4 uur. Niet over ‘waar je vandaan komt’. Maar over hoe ze haar moeder had verloren. En hoe ze elke ochtend dacht dat ze niet wakker zou worden.
Die avond? Ik heb geen seks gehad. Maar ik heb iets gevoeld wat ik in 5 jaar niet had gevoeld: verbinding.
Op een datingapp kun je die vrouwen vinden. In een bar? Nee. Daar zijn ze te bang. Daar zijn ze te druk. Daar zijn ze aan het ‘doen alsof’.
Op een app? Ze zijn alleen. En soms… zijn ze echt.
Wat krijg je eruit? Niet wat je denkt
Je denkt: ‘Als ik dit doe, krijg ik een vriendin.’
Je krijgt niets. Of alles.
Je krijgt een nacht waarop je je niet meer verloren voelt. Een gesprek waarin je niet hoeft te improviseren. Een vrouw die je zegt: ‘Ik snap jou.’
Je krijgt geen liefde. Je krijgt herkenning. En dat is krachtiger dan een kus. Want herkenning betekent: ik ben niet de enige die dit voelt.
Ik heb een vrouw ontmoet op Hinge die me stuurde: ‘Je profiel leek alsof je een man bent die zijn vader heeft verloren.’ Ik zei: ‘Ja.’ Ze zei: ‘Mijn vader is ook overleden. Ik heb een ring van hem. Ik draag hem nooit. Maar ik heb hem nooit weggegooid.’
We gingen naar een kerk. Niet om te bidden. Maar om stil te zijn. En we hebben daar 20 minuten gezeten. Geen woorden. Geen kussen. Geen seks. Alleen stilte. En in die stilte? Ik voelde me voor het eerst in jaren… veilig.
De prijs? En de tijd?
Je betaalt tussen de €15 en €40 per maand voor premium. Tinder Plus: €25. Bumble Premium: €30. Hinge: €35. En je krijgt wat? Meer swipes. Meer ‘superlikes’. Meer ‘gezien door’. Maar dat is niet het geld dat je betaalt.
Je betaalt je tijd. En je tijd is duurder dan je denkt. Ik heb 378 uur besteed aan dating apps in 2024. Dat is 15 dagen. 15 dagen waarin ik had kunnen leren hoe je een goed stuk vlees braadt. Of een boek had kunnen lezen. Of had kunnen leren hoe je een kat kunt verzorgen.
Maar ik heb het gedaan. En het was het waard. Niet omdat ik een vrouw vond. Maar omdat ik mezelf vond.
Waarom werkt het? Omdat je niet hoeft te praten
De grootste fout van mannen? Ze denken dat ze moeten praten. Dat ze moeten overtuigen. Dat ze moeten ‘impressen’.
Maar het gaat niet om wat je zegt. Het gaat om wat je niet zegt.
De beste dates? Die waarop je niets hebt gezegd. Die waarop je alleen maar hebt geluisterd. Die waarop je haar hebt laten praten. En toen ze stopte? Heb je gezegd: ‘Dat is raar.’ Of: ‘Ik snap het.’
En dan? Ze keek je aan. En ze zei: ‘Ik heb dat nog nooit aan iemand verteld.’
Daar is het. Dat is de magie. Niet de foto. Niet de bio. Niet de app. Maar het moment waarop je haar laat voelen: je bent veilig.
Wat doe je nu?
Open de app. Niet om te swipen. Maar om te kijken. Kijk naar de profielen. Niet naar de borsten. Niet naar de lach. Kijk naar de stiltes. De woorden die niet zijn geschreven. De foto’s waarop ze niet lacht. De beschrijvingen die te kort zijn.
En als je er een ziet? Stuur iets dat niet over jezelf gaat. Over haar. Zeg: ‘Je profiel… het voelt alsof je een geheim hebt. Wat is het?’
En wacht. Niet op een ‘hey’. Niet op een ‘haha’. Wacht op een antwoord. Een echte. Een die je doet denken: dit is de vrouw die ik niet wist dat ik nodig had.
Dating sites werken. Niet omdat ze liefde brengen. Maar omdat ze een spiegel zijn. En soms… is het de enige manier om jezelf te zien.
