Je hebt haar al jaren. De koffie in de ochtend, de zachte ademhaling naast je, de manier waarop ze je schouders knuffelt als je moe bent. Maar sinds de kinderen kwamen, sinds de werklast explodeerde, sinds jullie beide op automatische piloot staan - liefde voelt als een herinnering. Niet als iets wat je voelt. Als iets wat je herinnert dat je ooit voelde.
Het is niet dat je haar niet meer wilt. Het is dat je geen idee hebt hoe je haar weer voelt. Niet als een partner. Niet als een huisgenoot. Maar als iemand die je hart opentrekt. Iemand die je niet hoeft te proberen te imponeren. Iemand die je gewoon ziet.
Ik heb in Bangkok, Mexico-Stad en Praag relatiecoaching gedaan - niet als een guru, maar als een man die na tien jaar huwelijk plotseling ontdekte dat zijn vrouw me niet meer aankijkde, maar door me heen keek. Dat is het moment waarop je begrijpt: liefde is geen gevoel. Het is een keuze. En een vaardigheid. En die vaardigheid kun je oefenen.
Wat zijn relationship goals eigenlijk?
Relationship goals zijn geen Instagram-foto’s met bloemen en zonsondergangen. Dat zijn decoraties. De echte goals? Ze zijn klein. Zonder filter. Zonder licht. Ze zijn:
- Wanneer je haar ziet huilen, en je niet probeert haar te troosten - je zet je hand op haar rug en blijft gewoon bij haar.
- Wanneer je haar vraagt: “Wat heb je nodig vandaag?” - en je niet verwacht dat ze een antwoord heeft.
- Wanneer je haar aanraakt terwijl je naar de tv kijkt - en ze niet reageert, maar je hand niet wegtrekt. Dat is vertrouwen.
Dit zijn geen romantische dromen. Dit zijn acties. En ze kosten niets. Geen cadeautjes. Geen reizen. Geen diamanten. Alleen tijd. En aandacht. En de moed om jezelf te verlagen.
Hoe krijg je het?
Je begint niet met een gesprek over “hoe we ons voelen”. Je begint met een ritueel. Iets dat je elke dag doet. Geen uren. Geen lange wandelingen. Niet eens 10 minuten. 2 minuten.
Elke avond, vóór het slapengaan, zet je je telefoon op stil. Geen Netflix. Geen WhatsApp. Geen “ik ben even aan het werk”. Je gaat naar haar toe. Je zit naast haar. Je legt je hand op haar been. En je zegt:
“Ik zie jou.”
En dan hou je je mond. Niet 3 seconden. Niet 10. 2 minuten. Laat haar praten. Of niet praten. Laat haar huilen. Of lachen. Of zwijgen. Je bent er. Niet om te fixen. Niet om te beoordelen. Niet om te reageren. Alleen om aanwezig te zijn.
Dit is geen therapie. Dit is een herstel. En het werkt. Ik heb het gezien. Bij een paar in Berlijn die na 12 jaar huwelijk weer begonnen te kussen. Bij een echtpaar in Amsterdam die na een scheiding opnieuw samenkwamen - niet omdat ze verliefd waren, maar omdat ze elkaar herkenden.
De eerste week voelt raar. Alsof je een vreemde in je huis hebt. De tweede week voelt als een schuldgevoel. De derde week? Dan begint ze je aan te raken terwijl jij koffie zet. En dan weet je: het werkt.
Waarom is dit zo populair?
Omdat iedereen vergeten is hoe je echt bent. Niet het ‘goede ik’. Niet het ‘sterke ik’. Niet het ‘ik-heb-mijn-ding-geregeld’-ik. Maar het ‘ik-voel-me-los-voor-je’-ik.
De wereld verlangt naar prestaties. Je moet productief zijn. Je moet goed zijn. Je moet uitstekend zijn. Maar in een echte relatie? Dat is de dood. Het is de dood van de verbinding. Want wie wil een partner die altijd perfect is? Niemand. We willen iemand die menselijk is. Iemand die je ziet - en nog steeds blijft.
Daarom is dit niet een trend. Dit is een terugkeer. Na jaren van digitale afstand, emotionele afwezigheid, en het idee dat liefde iets is wat je “krijgt” als je goed genoeg bent - beginnen mensen te beseffen: liefde is iets wat je doet. Elke dag. Met kleine dingen. Met stilte. Met aanrakingen die niets zeggen, maar alles betekenen.
Waarom is dit beter dan alles wat je eerder probeerde?
Je hebt het al geprobeerd. Dates. Reizen. Cursussen. Seksuele spelletjes. Couples retreats. Ik heb zelf een week in Thailand doorgebracht met een paar die 20.000 euro uitgaven aan een “emotionele herverbinding retreat” - en de volgende dag was de vrouw al op de luchthaven met haar koffer.
Waarom? Omdat ze dachten dat liefde iets was wat je verkrijgt. Niet iets wat je bouwt.
Deze 2-minuten-ritueel? Het kost niks. Geen geld. Geen tijd. Geen reis. Je hoeft niet te veranderen. Je hoeft niet beter te worden. Je hoeft niet te praten over je gevoelens. Je hoeft niet te luisteren naar een coach. Je hoeft alleen maar daar te zijn.
En dat is het verschil. De meeste relatieadviezen zeggen: “Wees beter.” Dit zegt: “Wees gewoon.”
Je bent niet gebrekkig. Je bent gewoon vergeten hoe je aanwezig bent. En dat kun je herinneren. Met twee minuten. Elke dag.
Welke emotie krijg je?
Niet de hitte van een eerste date. Niet de adrenaline van een nieuw verhaal. Niet de opwinding van een one-night-stand.
Je krijgt iets dieper. Iets wat je niet kunt beschrijven met woorden - maar dat je voelt als een warme steen in je borst. Een stilte die niet leeg is. Een aanraking die niet seksueel is, maar veel sterker.
Je voelt: “Ik ben veilig.”
Je voelt: “Ik ben gezien.”
Je voelt: “Ik hoef niets te zijn. Ik ben genoeg.”
En dat - dat is het echte orgasme van liefde. Niet het fysieke. Niet het tijdelijke. Maar het diepe. Het permanente. Het soort liefde dat je niet verliest, zelfs als je ouder wordt. Zelfs als je haar haar verliest. Zelfs als je zelf je kracht verliest. Ze blijft bij je. Niet omdat je het verdient. Maar omdat je er bent.
Je zult haar niet meer zien als iemand die je moet behagen. Je zult haar zien als iemand die je heelt.
En dat? Dat is geen goal. Dat is een leven.
