Je zit op een datingapp, je swipet als een gek, je stuurde al 47 berichten, en nog steeds is de enige die reageert een bot die zegt: "Hey, ik ben hier voor vrienden 😊". Je bent niet gek. Je bent gewoon niet goed opgeleid in de kunst van dating. En dat is geen schande. Het is een vaardigheid. Net als paardrijden of koken. En als je het niet doet, eindig je met een vrouw die je probeert te veranderen in haar ex, of met een vrouw die je niet eens goed kan herkennen als ze haar haar verandert.
Hoeveel tijd verlies je? Gemiddeld 14 uur per week op apps. Dat is 72 dagen per jaar. 72 dagen. Dat is bijna drie maanden waarin je zit te wachten op een bericht van iemand die je niet eens echt wil ontmoeten. En als je eindelijk een afspraak maakt? Dan komt ze te laat. Ze zegt dat ze "niet goed in de stemming" is. Of ze komt met haar vriendin. Of ze vraagt of je een "platonisch" gesprek wilt voeren. Platonisch? Met een vrouw die je op Tinder hebt geswiped? Dat is alsof je een steak bestelt en dan vraagt: "Kan ik die met een vork eten?"
Hoe krijg je het dan goed? Eerst: stop met apps als je basis. Apps zijn zoals een supermarkt vol vlees dat 3 maanden geleden is ingevroren. Het ziet er goed uit, maar het smaakt als karton. Je zoekt niet naar een vrouw op een app. Je zoekt naar een vrouw die je ziet in het echt. In een bar. Op een museum. In een boekwinkel. Waar mensen echt zijn. Niet gefotografeerd, niet gefilterd, niet gepost. Als je echt iets wil vinden, ga dan naar plekken waar mensen niet op zoek zijn naar een date. Dat is de paradox. De beste dates gebeuren als je niet zoekt.
Ik heb het zelf meegemaakt. In Berlijn, een jaar geleden. Ik zat in een kleine jazzbar, met een biertje van 5 euro. Geen app. Geen profiel. Geen foto van me met een hond. En dan komt ze. Zij. Met haar haar in een knot, een rode leren jas, en een glimlach die niet gefilterd was. We praatten over jazz, over hoe ze haar moeder had laten sterven, over hoe ze geen zin had in relatiegesprekken. We praatten 4 uur. Geen kus. Geen hand vasthouden. Geen foto. En toen ze vertrok, zei ze: "Ik kom morgen terug. Kom jij ook?"
Waarom is dat beter dan Tinder? Omdat het echt is. Op Tinder betaal je 30 euro per maand voor een machine die je laat denken dat je een vrouw kunt kopen. In de echte wereld betaal je 5 euro voor een biertje en krijg je een verhaal. Dat is de prijs van authenticiteit. En het werkt. Ik heb 12 vrouwen ontmoet in de laatste 18 maanden die echt met me wilden zijn. 10 daarvan kwamen van plekken waar ik niet op zoek was. Een ervan is nu mijn vriendin. En we wonen samen in Eindhoven. Geen app. Geen bericht. Geen "u r cute".
Waarom is dit zo populair? Omdat mensen moe zijn van het spel. Ze zijn moe van het masker. Ze willen iemand die hun zweet ruikt, hun onhandige grapjes lacht, en hun stilte begrijpt. Niet iemand die hun profiel leest en denkt: "Hmm, ze houdt van reizen en katten. Perfect."
Wat krijg je als je het goed doet? Niet een orgasme. Niet een seksuele ervaring. Je krijgt een verbinding. Een diepe, zachte, warme verbinding. Het is als een warme thee op een regenachtige dag. Geen schreeuwen. Geen druk. Geen "wat zijn je intenties?". Gewoon een persoon die er is. En als je dat hebt, dan veranderen de dingen. Je hoeft niet meer te proberen. Je hoeft niet meer te imiteren. Je hoeft niet meer te veranderen. Je bent gewoon jezelf. En dat is de enige manier waarop iemand echt van je houdt.
Wat gebeurt er als je het niet doet? Dan blijf je vastzitten in een cyclus van onbetrouwbare vrouwen, ongeïnteresseerde berichten, en een gevoel dat je niet goed genoeg bent. En dat is geen dating. Dat is zelfvernietiging.
Je hoeft geen coach te huren. Je hoeft geen boek te kopen. Je hoeft geen cursus te volgen. Je hoeft alleen maar buiten te gaan. En wachten. Niet op een bericht. Maar op een moment. Een moment waarop iemand je ziet. Niet je profiel. Niet je foto. Jij. En als dat gebeurt? Dan is het niet meer een date. Dan is het een leven.
