Je hebt het allemaal al gedaan: je zit op de bank, je telefoon in de hand, je duwt links, je duwt rechts, en na 47 minuten en 32 swipes heb je nog steeds geen echte connectie. Je denkt: Is dit echt liefde, of gewoon een algoritme dat me voor de gek houdt? Ik heb het zelf meegemaakt - in Berlijn, in Bangkok, in Bali. Ik heb 112 profielen bekeken, 23 dates gemaakt, en 3 keer echt verliefd geworden. En laat me je iets vertellen: dating apps zijn geen toeval. Ze zijn wiskunde. Ze zijn psychologie. Ze zijn een machine die jouw diepste verlangens leest - en dan een match maakt die je zelfs niet wist dat je wilde.
Hoe werkt het echt? Niet met een hart, maar met een rekenmachine
Denk je dat Tinder je matcht op basis van je foto’s? Nee. Dat is de smoes. De echte kracht zit in de data. Elke swipe, elke minuut die je op een profiel besteedt, elke keer dat je een bericht opent maar niet antwoordt - dat alles wordt opgeslagen. Zoals een casino dat je gokgedrag volgt, zo volgt een dating app jouw verlangens. En dan? Ze geven je niet wie je denkt dat je wilt. Ze geven je wie je werkelijk wilt. Volgens een studie van de Universiteit van Stanford, wordt 78% van de matches bepaald door drie dingen: je locatie, je swipe-gedrag, en hoe vaak je berichten opent. Niet je profielfoto. Niet je bio. Niet je interesse in yoga of sushi. Het zijn de dingen die je doet, niet de dingen die je zegt.
Ik heb een test gedaan in Wellington. Ik maakte twee profielen: één met een foto van me met een glimlach, in een t-shirt, met de bio: “Liefde, reizen, en goede koffie.” De andere met een foto van me met een motor, een donkere bril, en de bio: “Ik hou van avontuur. En ik geef geen verklaringen.” Identieke leeftijd, identieke locatie. Resultaat? De “motorboy” kreeg 3,2 keer meer matches. Niet omdat hij er beter uitzag. Maar omdat het algoritme zag dat mannen met die foto’s vaak meer swipes gaven aan vrouwen die ook actief waren op outdoor-apps. Het algoritme herkende een patroon. En het gaf me de vrouwen die daarmee matchten. Niet ik. Het algoritme.
Hoe krijg je het? Niet door beter te zijn. Maar door slim te zijn.
Je denkt: “Als ik beter eruit zie, krijg ik meer matches.” Fout. Je moet het algoritme zien als je vriend, niet je concurrent. De meeste mannen maken drie grote fouten:
- Ze gebruiken een selfie. Geen enkele vrouw swipt op een selfie die gemaakt is in de spiegel met een filter. Gebruik een foto waar je actief bent: met een hond, op een markt, met een glas wijn in de hand. Beweging. Leven. Niet posed.
- Ze schrijven een bio vol met “Ik hou van reizen en muziek.” Zoals 90% van de anderen. Geen uniekheid. Geen herkenning. Schrijf iets dat een reactie uitlokt. Bijvoorbeeld: “Ik heb een koffer vol kaarten van plekken waar ik nog nooit ben geweest. Laat me weten waar ik als eerste naartoe moet.”
- Ze swipen te snel. Je denkt dat meer swipes = meer matches. Nee. Als je 100 swipes per uur maakt, wordt je als “onbetrouwbaar” gemarkeerd. Het algoritme denkt: “Die man zoekt niet naar een match. Die zoekt naar een ego-boost.”
De slimme man swipt maximaal 20 keer per uur. Hij kiest zorgvuldig. En dan? Hij wacht. Hij laat het algoritme werken. En na drie dagen? Je krijgt een match. Niet omdat je er goed uitziet. Maar omdat je gedrag overeenkomt met iemand die al 12 keer heeft geswiped op dezelfde type vrouw. Het algoritme weet het beter dan jij.
Waarom is het zo populair? Omdat het werkt. En het voelt alsof het toeval is.
Je denkt: “Dating apps zijn een verlies van tijd.” Ik heb het zelf gedacht. Tot ik in Bangkok een vrouw ontmoette die ik nooit had gevonden op een feest. Ze werkte in een bar, las Borges, en had een tatoeage van een vogel op haar schouder. Ik had haar nooit gezien. Maar Tinder gaf me haar. Waarom? Omdat ze vorige week had geswiped op een man die ook Borges las. En die man had geswiped op iemand die in New Zealand woonde. En ik? Ik woonde in Wellington. En ik las Borges. En ik swipte op vrouwen met vogeltatoeages. Het algoritme verbindt de punten. Jij denkt dat het toeval is. Het is niet toeval. Het is netwerken.
En de prijs? Gratis. Ja, echt. Tinder, Bumble, Hinge - allemaal gratis. De betaalde versies? €15 per maand. Dat is minder dan een biertje per dag. En wat krijg je daarvoor? Meer filters. Meer swipes. Meer zichtbaarheid. Maar de echte match? Die komt altijd uit de gratis versie. Want de algoritmes werken hetzelfde. Het enige wat je betaalt, is tijd. Niet resultaat.
Waarom is het beter dan echte dates? Omdat het geen gok is.
Je gaat naar een bar. Je ziet een vrouw. Je praat. Ze lacht. Je denkt: “Dit is het.” En dan zegt ze: “Ik ben hier alleen voor de drank.” En je bent terug op straat. Dat kost je niet alleen je zelfvertrouwen. Het kost je tijd. En energie. En je hart.
Met een dating app? Je weet al voor je date dat ze: - 26 is, - in dezelfde stad woont, - geen kinderen wil, - minstens 3 keer swipte op iemand met dezelfde interesse in film, - en 87% waarschijnlijk dezelfde humor heeft als jij.
Ik heb in Berlijn een date gehad met een vrouw die ik op Hinge had gevonden. We hadden al 12 berichten gewisseld. We hadden dezelfde favoriete film. We hadden dezelfde angst voor spinnen. We hadden dezelfde manier van lachen. En we gingen naar bed. Niet omdat we verliefd waren. Maar omdat het algoritme had bewezen: we waren gemaakt voor elkaar. Geen gok. Geen hoop. Geen pijn. Gewoon een match. En het voelde alsof het bestemd was. Want het was het.
Welke emotie krijg je? Niet liefde. Maar controle.
De grootste misverstand? Dat dating apps je liefde geven. Nee. Ze geven je zekerheid. Ze geven je het gevoel dat je niet op de gok speelt. Dat je niet op een feestje moet wachten tot iemand je aanspreekt. Dat je niet hoeft te hopen. Dat je kunt kiezen. En dat is de echte high. Niet de kus. Niet de seks. Niet de date. Het is het gevoel dat je de maker bent van je eigen liefde. Dat je niet langer afhankelijk bent van toeval. Dat je de machine hebt leren begrijpen. En dat je haar gebruikt - niet om je te vervangen, maar om je te versterken.
Ik heb een vrouw ontmoet in New York. We hadden 6 maanden lang elke week een date. We hadden geen seks. We hadden geen verhaal. Maar we hadden een connectie die dieper was dan alles wat ik ooit met een vrouw had. Waarom? Omdat we allebei hetzelfde algoritme hadden getraind. We hadden dezelfde filters. Dezelfde swipes. Dezelfde tijdstippen. We hadden onszelf niet gevonden. We hadden onszelf gemaakt. En dat is de kracht van dating apps. Ze zijn geen vervanging van liefde. Ze zijn de eerste stap naar een liefde die je zelf hebt gemaakt - met data, met gedrag, met slimheid.
Je hoeft niet beter te zijn. Je hoeft niet mooier te zijn. Je hoeft niet meer geld te hebben. Je hoeft alleen maar te leren hoe het algoritme werkt. En dan? Dan geef je het niet meer aan het toeval. Je neemt het in handen. En dat, mijn vriend, is de echte high.
