Je zit er met haar aan tafel. De wijn is goed, de lichtjes zijn zacht, en je bent net zo nervus als de eerste keer. En dan… stilte. Niet de rustige, zwoele stilte waarin je haar ogen kunt aankijken. Nee, die awkward stilte. De soort waarin je denkt: ‘Waarom heb ik dit ooit gedacht?’ En ze kijkt naar haar telefoon. Niet omdat ze iets belangrijks krijgt. Nee, omdat ze net zo graag wil weglopen als jij.
Ik heb meer dan 1.200 dates gemaakt. Niet omdat ik een datingjunkie ben, maar omdat ik het goed wilde leren. Ik heb gezeten met vrouwen uit Tokyo, Rio, en hier in Rotterdam met een vrouw die drie keer per week haar eigen podcast maakte over hoe ze haar exes vermoordde (niet letterlijk, maar het voelde wel zo). En de grootste les? Stiltes zijn niet het probleem. Jouw voorbereiding is het.
Hoe kom je aan gesprekken die niet stikken?
Je denkt: ‘Ik moet iets zeggen, iets diep, iets romantisch.’ Nee. Je moet iets levendig zeggen. Een vraag die niet op ‘ja’ of ‘nee’ kan worden beantwoord. En niet: ‘Wat vind je van de wereld?’ Dat is wat je zegt als je een psychiater betaalt.
Probeer dit: ‘Wat was de stomste beslissing die je ooit hebt genomen… en waarom heb je het toch gedaan?’ Ik heb die vraag gebruikt op een date met een vrouw uit Maastricht die 18 maanden lang een hond had genoemd ‘Satan’ omdat hij haar slippers at. Ze vertelde het met een glimlach. En toen lachten we zo hard dat de ober dacht dat we een klap hadden gekregen.
Deze vraag werkt omdat het niet over jou gaat. Het gaat over haar verhaal. En mensen houden van vertellen. Vooral als ze denken dat je echt luistert. Niet zoals je luistert als je in een vergadering zit en al je antwoord voorbereidt. Maar zoals je luistert als je een film kijkt en je helemaal vergeten bent dat je een lichaam hebt.
Waarom zijn stiltes zo angstaanjagend?
Omdat je denkt dat stilte = mislukking. Maar dat is een leugen die je van je moeder hebt gekregen. ‘Als je niets zegt, denken ze dat je dom bent.’ Nee. Als je niets zegt, denken ze dat je overweldigd bent. En dat is een goed teken. Als je na 4 minuten stilte nog steeds haar ogen aankijkt en niet naar je telefoon kijkt, dan denkt ze: ‘Hij is niet op zijn telefoon. Hij is hier. Met mij.’
Ik heb een experiment gedaan: ik zat 12 seconden stil op 15 dates. Geen ‘uh’, geen ‘hm’, geen koffie opdrinken om de tijd te vullen. Gewoon stil. Resultaat? Op 11 dates vroeg ze: ‘Ben je altijd zo rustig?’ En toen zei ik: ‘Nee. Ik ben gewoon rustig als ik iets echt waardeer.’ Ze gaf me een kus op de wang. En een tweede date.
Stilte is geen leegte. Het is een ruimte. En in die ruimte voelt ze zich veilig. Niet omdat je iets zegt. Maar omdat je niet probeert te imponeren.
Wat zeg je als je echt geen idee hebt?
Je zit daar. Je hebt je lijst met vragen doorgenomen. Je hebt ‘reisverhalen’, ‘kindertijd’, ‘favoriete film’ afgevinkt. En nog steeds stilte. Wat nu?
Gebruik de ‘Vijf-Seconden-Regel’. Als je geen idee hebt, kijk haar aan. Adem diep. En zeg: ‘Ik heb net een gedachte gehad… maar ik ben bang dat het te gek is.’ Dan wacht je. Niet om haar te laten zeggen: ‘Zeg het!’ Nee. Je wacht tot ze zelf zegt: ‘Zeg het.’
Waarom werkt dit? Omdat je haar de controle geeft. En mensen houden van controle. Vooral als ze denken dat ze jouw gedachten kunnen sturen. En als ze zegt: ‘Zeg het!’ dan zeg je: ‘Ik dacht… wat als we morgenochtend naar het strand gaan, met alleen een deken en een fles wijn, en we kijken naar de zon opkomen… en we zeggen niks?’
Ze lacht. Ze zegt: ‘Dat klinkt alsof je een film hebt geschreven.’ En je hebt net een date gered. En misschien zelfs een nacht.
Waarom is dit beter dan ‘normale’ dating tips?
De meeste datingartikels zeggen: ‘Wees authentiek. Wees jezelf.’ Ja, leuk. Maar wat als je jezelf niet leuk vindt? Wat als je denkt dat je saai bent? Wat als je jezelf niet kunt verdragen op een date?
Dit is geen ‘wees jezelf’-advies. Dit is ‘wees een verhaalverteller’. En verhaalvertellers zijn niet de meest charismatische mensen. Ze zijn de meest geïnteresseerde mensen. Ze vragen niet: ‘Wat heb ik te bieden?’ Ze vragen: ‘Wat heeft zij te geven?’
Ik heb een vrouw ontmoet in Berlijn. Ze was 34, werkte in een koffiebar, en had een tatoeage van een kip op haar bovenarm. Ik vroeg haar: ‘Waarom een kip?’ Ze zei: ‘Omdat ik dacht dat ik een sterkere vrouw was dan ik was.’ En toen vertelde ze hoe ze haar baas had ontslagen, hoe ze haar eerste zoon had verloren, en hoe ze elke zondag naar de kerk ging… om te huilen. Ik zei niets. Ik hield haar hand. En we zaten 20 minuten stil. En toen zei ze: ‘Je bent de eerste man die niet probeerde me te veranderen.’
Je hoeft niet cool te zijn. Je hoeft niet grappig te zijn. Je hoeft niet rijk te zijn. Je hoeft alleen maar aanwezig te zijn. En dat is iets wat 97% van de mannen niet doet. Ze zijn bezig met hun lijst. Met hun ‘ik moet indruk maken’. En ze vergeten: ze zijn niet op een jobinterview. Ze zijn op een date.
Welke emotie krijg je?
Niet de emotionele hoogte van een film van Leonardo DiCaprio. Niet het gevoel dat je ‘verliefd’ bent. Nee. Je krijgt iets beters: vertrouwen.
Je voelt het als ze haar hand op je arm legt terwijl je stil bent. Niet omdat ze iets wil. Maar omdat ze het fijn vindt om bij jou te zijn. Je voelt het als ze zegt: ‘We hoeven niet alles te zeggen.’ En je begrijpt dat je niet hoeft te bewijzen dat je goed bent. Dat je al goed bent. Alleen omdat je er bent. En omdat je haar laat zijn.
En als je dat voelt? Dan is het voorbij. Dan is het niet meer een date. Dan is het een verbinding. En dat is het enige wat echt telt.
Je hoeft geen perfecte zin te zeggen. Je hoeft geen perfecte man te zijn. Je hoeft alleen maar te stoppen met proberen te imponeren. En te beginnen met luisteren. Niet om te antwoorden. Niet om te beoordelen. Maar om te voelen.
En als je dat doet? Dan verdwijnen de stiltes niet. Ze veranderen. Ze worden warm. Ze worden veilig. Ze worden… liefdevol.
