Je hebt het al gezien: je zit op een date, de wijn loopt, de conversatie stokt, en dan zegt ze: ‘Ik hou van sushi.’ En jij? Jij hebt vorige week drie dagen lang een ramen-baar in Tilburg afgegaan, de koffie van de barista onthouden, en de perfecte tempura-batterij opgespoord. En nu? Ze denkt dat ‘sushi’ een soort zeevrucht is die je met een vork eet. Foodie dating is niet een trend. Het is een overlevingsstrategie.
Hoezo foodie dating? Want ja, je wilt niet met iemand uit eten die denkt dat ‘gourmet’ een merk van chips is.
Er zijn duizenden datingapps. Tinder? Daar wordt je match met een vrouw die zegt ‘ik hou van reizen’ en dan blijkt dat ze naar de supermarkt in Den Haag reist. Hinge? Daar zit iedereen met een profielfoto van zichzelf met een hond en een quote van Marcus Aurelius. En Bumble? Daar krijg je een vrouw die ‘gezond levensstijl’ zegt, maar haar Instagram is vol met cheesecake en een caption: ‘No regrets, just tacos.’
Maar wat als je echt zoekt naar iemand die de smaak van gorgonzola op een warme pita als een religie ziet? Iemand die weet dat de perfecte carbonara niet met room wordt gemaakt, maar met ei, peper, en een beetje vertrouwen? Die weet dat een goed stuk vlees niet ‘zoet’ is, maar umami - dat diepe, vleesachtige gevoel dat je in je keel voelt als je een stuk Wagyu bijt.
Dat is foodie dating. En het werkt. Niet omdat het romantisch is. Maar omdat het echt is.
Hoe krijg je het? De apps waar je echt iets vindt - niet een foto met een glas wijn.
Er zijn drie apps die echt werken voor foodies. Niet de grote namen. De echte. De diepere.
- FoodieDate - speciaal gemaakt voor mensen die hun date op een markt beginnen. Je zet je profiel op met je favoriete gerecht, je lievelingswijk, en je ‘culinary dealbreaker’. Ik heb er een vrouw mee gedatet die geen koffie drinkt als het niet van een handgegoten Moka pot komt. We aten samen 17 keer in drie weken. Ze gaf me haar recepten. Ik gaf haar mijn zoon. Oké, geen zoon. Maar wel een nieuw liefde voor fennel.
- TasteBuds - dit is de app die je profiel opbouwt op basis van je keuken. Je kiest: ‘Ik eet 5 keer per week buiten’, ‘ik bak zelf’, ‘ik heb een keuken met 3 pannen’. Dan matcht de app je met mensen die dezelfde keuken-filosofie hebben. Ik heb een match gehad die elke zondag een 12-uurs risotto maakte. We gingen samen naar een boerderij in Zeeland om zelf de kaas te maken. Ze zei: ‘Als je geen zin hebt om je handen met kaas te bedekken, dan zijn we geen match.’ Ik gaf haar een knuffel. En een fles Barolo.
- SpiceMatch - de app voor de echte avonturiers. Je zet je ‘spice level’ in: van ‘mild’ tot ‘ik heb een keer een Carolina Reaper gegeten en ik ben nog steeds niet terug’. Ik heb er een vrouw mee gedatet die een restaurant in Bangkok had bezocht waar je met je vingers moest eten en de kok je een kip met een oog in zijn kop serveerde. Ze vond het ‘gezellig’. Ik vond het een leven veranderend moment.
De prijzen? Alle drie zijn gratis te downloaden. Maar de premium-versies? Dat is waar het echt begint. FoodieDate kost €9,99 per maand. TasteBuds €7,99. SpiceMatch? €12,99 - maar je krijgt er een maandelijkse ‘culinary challenge’ bij: bijvoorbeeld ‘vind een restaurant waar je geen menu kunt lezen - alleen de kok vertelt wat er op je bord komt’. Ik heb er een date mee gehad die me in een keuken van een Japans huisje in Amsterdam-Zuidoost bracht. We aten vis uit een houten bak. Geen vork. Geen lepel. Alleen vingers. En een glas shochu. Ik heb haar nooit meer gezien. Maar ik heb nooit meer een vis met een oog gegeten zonder aan haar te denken.
Waarom is dit zo populair? Omdat je niet langer wilt dat iemand je liefde op een foto ziet - je wilt dat ze je smaak begrijpen.
De meeste mensen op datingapps zijn uitgeput. Ze hebben al 120 dates gehad. Ze hebben gezien hoe iemand ‘ik hou van reizen’ zegt en dan een weekend naar Eindhoven reist. Ze hebben gezien hoe iemand ‘ik hou van muziek’ zegt en dan alleen maar Taylor Swift luistert.
Maar een foodie? Die weet dat het niet gaat om de maaltijd. Het gaat om de ritueel. De voorbereiding. De geur van knoflook in olie. De stilte terwijl de pasta kookt. De manier waarop je een stuk kaas op je tong laat smelten en denkt: ‘Dit is het.’
En dat is wat je zoekt. Niet iemand die je aan de hand neemt. Iemand die je aan de tafel neemt. En dan, als je een hap neemt en haar ogen opengaan, weet je: dit is het. Niet omdat ze mooi is. Maar omdat ze begrijpt.
Waarom is dit beter dan gewone dating? Omdat je geen ‘wilt u een kopje koffie?’ meer hoeft te zeggen.
Op een gewone date zeg je: ‘Hoe was je dag?’ En dan krijg je een verhaal over een vergadering. Op een foodie-date zeg je: ‘Wat was je laatste culinaire ontdekking?’ En dan krijg je een verhaal over een bakker in Bologna die 48 uur lang een deeg laat rijzen. En dan zit je met een glas wijn, en je denkt: ‘Dit is de enige vrouw die ik ooit heb ontmoet die weet wat ‘slow food’ echt betekent.’
En dat is het verschil. Je zoekt niet naar iemand die je kan verleiden. Je zoekt naar iemand die je kan vertrouwen. En als je iemand hebt die de smaak van gember, koriander, en een beetje zout kan begrijpen - dan hoef je geen woorden meer te zeggen.
Welke emotie krijg je? Niet liefde. Niet passie. Maar verbinding.
Je krijgt geen kriebels in je buik als ze je kust. Je krijgt een kriebel als ze een hap neemt van je geroosterde witloof met gorgonzola en zegt: ‘Dat… is een kunstwerk.’
Je krijgt het gevoel dat je niet alleen bent. Niet omdat ze jouw humor begrijpt. Maar omdat ze jouw smaken begrijpt. En dat is dieper dan seks. Want seks is een moment. Eten is een leven.
Ik heb een vrouw ontmoet op SpiceMatch. We aten samen in een keuken in Marrakesh. Ze had een koffiepot met 12 kruiden die ze zelf had gemaakt. Ik had een stuk lamsvlees dat ik 14 uur had laten garen. We aten in stilte. Geen woorden. Geen foto’s. Geen hashtags. En toen ze een hap nam en haar ogen dichtdeed - wist ik: dit is het. Niet omdat ze mooi was. Maar omdat ze begreep hoeveel tijd ik had gestopt in dat vlees.
Je krijgt geen ‘ik hou van jou’. Je krijgt ‘ik hou van hoe jij kookt.’
En dat is beter.
