Je zit op de bank, telefoon in handen, swipet al 47 minuten. Geen match. Geen bericht. Geen warmte. En je denkt: dating apps zijn een grote leugen. Nou, ja en nee. Ze zijn geen magische wensmachine, maar als je weet hoe je ze gebruikt, worden ze je beste bondgenoot in de strijd tegen eenzaamheid. Ik heb er meer dan 300 dates mee gedaan. Van New York tot Wellington. Van een vrouw die me vroeg of ik een kip kon slaan (ja, echt) tot een psycholoog die me vertelde dat ik ‘emotioneel ongevuld’ was. En ja, ik heb er een paar gevonden. Niet per se liefde. Maar wel connectie. En dat is al meer dan de helft van de strijd.
Hoe werkt het eigenlijk?
Dating apps zijn geen romantische boeken. Ze zijn een marktplaats. Een digitale vlooienmarkt voor emoties. Je ziet een foto, je leest een bio van 3 regels, en dan swip je. Rechts = interesse. Links = wegwezen. Het is niet liefde. Het is een snelle match op basis van visuele prikkels en een beetje gokken. En ja, dat is raar. Maar het werkt. Meer dan 60% van de relaties die beginnen in de VS starten nu online. In Nieuw-Zeeland? Ongeveer 45%. En het groeit. Elke dag. Elke week. Elke maand.
De meeste apps zijn gratis. Maar de echte kracht zit in de premium. Tinder Plus kost ongeveer €12,50 per maand. Bumble Premium? €15. Hinge? €18. En ja, dat is duur. Maar als je weet wat je zoekt, betaal je niet voor de app. Je betaalt voor tijd. Voor betere filters. Voor wie je ziet. Ik heb eens 8 weken lang alleen Bumble Premium gebruikt. Resultaat? 12 dates. 3 second dates. 1 echte connectie. Die vrouw? Ze werkte in een boekwinkel. Ze hield van regen. En ze had een tatoeage van een kikker op haar enkel. Ik heb haar nog steeds niet vergeten. En ik heb geen cent uitgegeven aan een restaurant. We hebben gewoon in een park gezeten, met een thermos koffie en een pakje dropjes. Dat was het. En dat was genoeg.
Waarom is dit zo populair?
Omdat het makkelijk is. En omdat het geen schaamte geeft. Je hoeft geen vrienden te vragen of ze iemand kennen. Je hoeft geen feestjes te bezoeken waar je iedereen kent en niemand aanspreekt. Je hoeft niet te hopen dat iemand je ziet en denkt: ‘Hij is leuk.’ Je doet het zelf. Je kiest. Je selecteert. Je stapt naar voren. En dat is krachtig. Vooral als je 30+ bent. Of als je een baan hebt waar je 60 uur per week werkt. Of als je net uit een relatie bent gekomen en je nog niet weet hoe je moet beginnen.
En het is niet alleen voor mannen die ‘niet goed met vrouwen kunnen praten’. Ik heb mannen ontmoet die in Silicon Valley werken, die een eigen bedrijf hebben, die 100k verdienen. En die toch op Tinder zitten. Niet omdat ze geen keuze hebben. Maar omdat het efficiënt is. Je kunt in 20 minuten 50 profielen bekijken. In 20 minuten op een feest? Je ziet 2 mensen. En één van hen is de ex van je beste vriend.
Waarom is het beter dan traditioneel daten?
Traditioneel daten? Dat is een spel met regels die niemand meer kent. Je moet een uitnodiging sturen. Je moet een tafel reserveren. Je moet een cadeau meebrengen. Je moet een lach op je gezicht zetten. En als het misgaat? Dan voel je je een idioot. Online? Je kunt gewoon stoppen. Geen schaamte. Geen drama. Geen verantwoordelijkheid. Je bent gewoon een mens die op zoek is naar een ander mens. Punt.
En de kwaliteit? Die is beter. Want je kunt filteren. Op leeftijd. Op afstand. Op interesses. Ik heb ooit een filter gezet op ‘houdt van wandelen in de regen’ en ‘geen hond’. Resultaat? Een vrouw die 120 km verderop woonde, maar die elke zondag naar de kust reed om te kijken hoe de golven braken. We hebben 3 maanden lang alleen via berichten gepraat. Toen kwam ze naar Wellington. We gingen naar een café. Ze droeg een regenjas. En ze had geen hond. Ik heb haar gekust. En ik heb nooit meer een ander iemand ontmoet die zo goed wist hoe het voelde om in de regen te staan en te denken: ‘Dit is het.’
Welke emotie krijg je?
Niet liefde. Niet op het eerste moment. Maar wel hoop. Dat is de grootste emotie. De zeldzame, ongrijpbare, maar krachtige hoop. De hoop dat er iemand is die jouw humor begrijpt. Die jouw stiltes niet vult. Die jouw rare gewoontes niet als ‘vreemd’ ziet, maar als ‘uniek’. Dat is het. Dat is wat je zoekt. Niet een partner. Niet een vriendin. Niet een vrouw die je kan meenemen naar een dinnerparty. Maar iemand die je laat voelen: ‘Je bent niet kapot. Je bent gewoon nog niet gevonden.’
En ja, er zijn veel dummies. Veel foto’s met een vis. Veel bios met ‘ik hou van reizen en pizza’. Maar als je doorbreekt, als je niet opgeeft, als je blijft swipen, blijft berichten, blijft openstaan… dan komt er een moment. Een moment waarop je een bericht krijgt dat je niet verwachtte. Een bericht dat niet van een bot komt. Een bericht dat zegt: ‘Ik zag je profiel en dacht… jij bent anders.’
En dan weet je het. Dat is het. Dat is de kick. Dat is de high. Niet van een drankje. Niet van een pill. Maar van een mens die je ziet. Echt ziet. En die wil weten hoe je denkt. Niet wat je doet. Niet wat je verdient. Niet wat je ziet op Instagram. Maar wat je denkt als je alleen bent. En dat… dat is het ware verlangen.
Hoe begin je?
- Verwijder alle foto’s met je hond, je vrienden op een feest, of jezelf met een sportauto. Die zeggen: ‘Ik probeer te imponeren.’
- Gebruik 1 foto waar je lacht. Niet een selfie. Niet een spiegelbeeld. Een echte lach. In de zon. Met een beetje wind in je haar.
- Schrijf een bio van maximaal 3 regels. Geen ‘loves travel’. Geen ‘I’m a fun guy’. Schrijf iets dat je echt voelt. Bijvoorbeeld: ‘Ik hou van regen. En van mensen die niet bang zijn om stil te zijn.’
- Gebruik geen filters. Geen beautymod. Geen ‘vibe’-foto’s. Laat je gezicht zien. Zonder schaduw. Zonder bril. Zonder angst.
- Swip rechts op wie je echt aanspreekt. Niet op wie er ‘goed’ ziet. Op wie je wilt horen praten.
- Als je een match krijgt, stuur geen ‘hey’. Stuur iets specifieks. ‘Je bio over de regen… ik heb vorige week 4 uur in de storm gestaan. Ik dacht aan jou.’
Wat werkt niet?
Werk niet met ‘ik zoek iemand voor een langdurige relatie’. Dat zegt niemand. Dat zegt niets. Dat is een leeg woord. Je zoekt geen relatie. Je zoekt een verbinding. Een moment. Een glimlach. Een bericht op een donkere avond. Dat is alles wat je nodig hebt. En als je dat zoekt, dan komt het. Niet omdat je het probeert. Maar omdat je het laat gebeuren.
Waarom geef je dit allemaal weg?
Omdat ik het zelf heb moeten leren. En omdat ik weet hoe het is om uren te zitten, te swipen, te hopen, te teleurgesteld te zijn. Ik heb een vrouw ontmoet op Hinge. Ze woonde in Auckland. Ik in Wellington. We hebben 8 maanden lang gechatt. Geen dates. Geen foto’s. Alleen woorden. En toen kwam ze. En we hebben 3 dagen samen doorgebracht. We hebben niet eens seks gehad. We hebben gepraat. En toen ging ze weg. En ik heb haar nooit meer gezien. Maar ik weet nu: ik ben niet alleen. En jij ook niet. Als je dit leest… dan ben je op zoek. En dat is al een groot deel van het antwoord.
Wat je moet weten
Dating apps zijn geen oplossing. Ze zijn een brug. En zoals elke brug… moet je erover lopen. Niet wachten tot ze vanzelf naar je komt. Je moet stappen. Je moet risico’s nemen. Je moet je kwetsbaar tonen. En als je dat doet… dan gebeurt er iets. Niet altijd. Maar vaak genoeg.
